Janina Chamska (Koza)

W czasie wojny my, dzieci, często chodziliśmy na kolej. Zbieraliśmy tam resztki węgla, który jeszcze nie spalił się doszczętnie w parowozie. Czymś trzeba było palić w piecu. A kiedyś wszystko robiło się dzięki piecowi – i dom się ogrzewało, i jeść się gotowało. Pewnego razu poszłyśmy z przyjaciółką za tym węglem, zbieramy, nagle słyszymy, że Niemiec nas woła. Stoi z automatem w rękach i pokazuje, byśmy podeszły do niego. Aż nam krew zmroziło w żyłach, myślałyśmy, że to już koniec, że zaraz nas tu rozstrzela. Bardzo się bałyśmy. Podchodzimy jednak z tym starym koszykiem do niego, a Niemiec pokazuje, żebyśmy trzymały koszyk. Wziął swoje wiaderko i prawie do pełna nasypał nam ciastek. Byłyśmy wtedy takie zadowolone. Szybko poleciałyśmy z tej stacji. Do domu przyszłyśmy takie szczęśliwe, te ciastka były takie smaczne.